Eind november 2018. De cursisten ruimen hun spullen op en gaan naar huis. Het is 5 uur.

“Het is ongelooflijk en het voelt eigenlijk niet eens zo bijzonder”, zegt Frans Konijn, terwijl hij uit het raam kijkt naar de donker wordende biologische boomgaard waar hij ooit geboren werd.

“Nu, na al die jaren, heb ik op deze plek ook ineens een School die al 10 jaar bestaat. Nou ja, ik?, het is wij.

Zonder al de mensen die meewerken was dit niet gelukt.” Frans is iemand die zich graag met mensen verbindt.

“Ik kan de mensen gedeeltelijk faciliteren met mijn kennis, mijn gebouwen, met mijn ideeën en initiatieven. Ik probeer de goede voorwaarden voor de docenten en hun assistenten te scheppen. Zonder hun inzet lukt het niet.

Het lijkt wel of we het niet 10 maar al wel 100 jaar doen, die school.”

In 2008 begon Frans Konijn met het geven van cursussen meubelmaken. Aanleiding daarvoor was het teruglopen van opdrachten uit de meubelmakerij door de economische crisis.

“Die terugloop was een trigger voor me. Ik zag ineens dat ik mijn hart voor mensen en mijn hart voor het vak misschien wel kon combineren.”

De mensen die toen de cursus volgden waren mensen voor wie meubelmaken een hobby is. In de loop der jaren is dat veranderd. Er komen steeds meer leerlingen met als doel om een vak te leren. Een vak naast hun bestaande baan of een vak in het kader van een andere beroepskeuze.

“Sommige cursisten geven bijna licht van enthousiasme, van leergierigheid. Ze hervinden zich in een nieuw leven, in een nieuw perspectief. Ze zien andere kansen en mogelijkheden om te werken en te leven. Een aantal zijn er erg op gespitst om met meubelmaken hun geld te gaan verdienen”.

De boomgaard is donker: Frans gezicht spiegelt vaag in het raam waardoor hij keek: tijd om na te denken over de toekomst van de School.

Welke ontwikkelingen ziet Frans voor zich?

“ik zie ons als een lerende organisatie. Dat is geen vage ideologie of marketing. Ik ga daarvoor! Docenten, leerlingen, medewerkers leren van elkaar. Niemand weet alles, samen weten we heel veel. Dat blijft leidend.”

“Als ik aan de komende periode denk, denk ik dat we meer gaan doen om startups te helpen met hun ondernemingsplannen onder andere door ze meer te coachen. Het lijkt me daarnaast ook goed om meubelmakers meer te gaan verenigen. Verenigen tot een gilde om kwaliteit te ontwikkelen en te borgen en ze een betere (rechts)positie te geven. Gilde is wat ouderwets, maar volgens mij ook erg modern.

Een ander punt dat ik wil ontwikkelen is educatie in de richting van meer duurzaamheid, waaronder het werken met regionaal hout”.

Een droom die Frans al lang heeft is het ontwikkelen van een werk- en leefgemeenschap op het land waar nu de boomgaard is.

“De komende jaren wil ik mijn droom realiseren om mensen met verschillende ambachten, disciplines en achtergronden bij elkaar te brengen in een collectief. Een collectief van ondernemende mensen die elkaar inspireren en opvangen bij hun werk. Die met elkaar innovatiever kunnen zijn dan alleen. Met elkaar de wereld beter maken, mooier maken.”

Over de wereld gesproken. Frans is in september in Guatemala geweest. Op bezoek bij een timmerproject. “Wij steunen dat project door onze deelnemers die aan workshops en excursies deelnemen te vragen een klein geldbedrag aan dat project te doneren. Zij hebben daar niks en dat project biedt jongeren een kans om hun brood te kunnen verdienen en niet in de criminaliteit te verzeilen. Kijk maar op Timmerproject.nl”.